Özlem

Question

Bu gece hiç iyi uyuyamadım, sanki uykumun her ânında uyanık bir bilinçle virüs vardı hep, dolandı tepemde durdu öyle, kaç kere bölündü uykum bilmiyorum.

Bu tanıyla beraber şüphesiz hepimizin hayatına binlerce yeni duygu durumu girdi. Bende çok tuhaf bir özlem hâli var arkadaşlar, tuhaflık şöyle ki: ân içinde görebildiğim, duyabildiğim, dokunabildiğim, koklayıp hissedebildiğim her şey bir özlem oluyor beynimde. Bu bir sima olabilir, bir ses bir koku kısaca her şey. İç içe olduğum her şeye karşı bir özlem var, geçmiş yansımalarından ibaret artık her şey gözümde.

Karşımda tüm sıradanlığıyla akıp giden her şey yitip gitmiş, üzerine toprak atılmış gibi bende. Yeni hiçbir şey olmayacak gibi artık asla, mâziyi anımsatmaktan öteye geçemeyecek gibi. Takılı kalacak öyle orda.

Bu gece iyi uyuyamadım işte, buraya yazmak istedim.

Answer 1

@tonguc merhaba yeni tanımı aldın bilmiyorum. Öncelikle ben 2 ay oldu tanı alalı , önceleri çok soru işaretleri oldu kafamda sonra yavaş yavaş bu duygu durumundan uzaklaşmaya başladım . Neden dersen uzun bir hayat var önümüzde ve bu hep böyle devam ederse yaşamı kendimize dar ederiz. Sonuçta tıbba çok güveniyor ve doktorumun bu rahatsızlık konusunda güven veren konuşmaları beni rahatlatıyor. Endişe etme zaman ilerledikce herşeye alışıyor olacagız. Sanırım biraz zaman gerekiyor.

Answer 2

Ben bazılarımızın bi yas döneminden geçtiğini düşünüyorum yani kendim için öyle diyebilirim tanı önceki benliğimi kaybettiğimizi düşündüğümü için yas dönemindeyim çünkü yas sadece ölen insanlara değil hayatımızdan tamamen çıkan insanlar için de tutarız ve ben eski günlerimin ve kişiliğimin kaybını atlatamıyorum neredeyse bir sene olucak

Comments

@AndyAndy Bir yas süreci olduğu o kadar doğru ki birçok şeyin yanında. Ve korkularımdan biri de bu yas sürecinin bitmeyeceği, ömrümün son gününe kadar yakamda yapışık kalacağı. Ya günün birinde, son nefesin yaklaştığına artık emin olduğum zamanlarda, tanıdan sonrasını yaşamana gerek yokmuş meğerse diyecekmiş gibi hissediyorum.

Answer 3

Merhaba tanı alalı 1 seneyi geçti ilk başlarda benimde yaşama enerjim çekilmiş gibiydi , kendi kendime neden ben.. neden böyle oldu..? sorular çok sordum. Psikiyatriye gittim ve bir seneye yakındır ilaç kullanıyorum(öncedende anksiyete vardı).

Kaç yaşındasın hayat görüşün ,yaşantın ve başından geçenleri tabiki bilmiyorum ama sana şunu söyleyebilirim.. Kafandan geçen bu düşünceler tabiki geçmiyecek ama bir zaman sonra kabulleneceksin ve bunun yaşamayı öğreneceksin..

Senin sağlıklı gördüğün diğer insanlardan tek bir farkın düzenli olarak tahlillerin yapılacak ve hergün 1 ilaç içmek zorun olacaksın. Moralini bozma , güçlü ol hayat devam ediyor

Comments

@cancancan Şu kadarını söyleyeyim, benim bir başıma bu virüsle gizlenerek yaşama şartlarım epey elverişsiz. Öyle rahat koşullarım, özgürlüklerim yok maalesef. Zor olacak, hem de çok zor benim için, buna eminim, onlarca nedenden ötürü eminim. Bununla herkes ne kadar, nasıl yaşayabiliyorsa ben de öyle yaşayacağım işte. Üzücü, hem de çok üzücü.

Answer 4

Ben bu durumu ciddi bi iliski ile atlatilabilecegini düşünüyorum. Ama olmuyor bende. Ne zaman durust olsam geri adim atacakmis gibi geliyor karsi taraf ilerlemeden bitiyor o yuzden .
7 8 aylik taniyim. Hep boyle mi devam edecek diyorum,
Yok mu kimse soruyorum kendime...
Eski resimlerime bakinca negatif olan beni özlüyorum.

Ama bi yandan gunde 3 saniyelik olan ilac icme olayi, negatif kaldigin surece ne onemi varki kendini üzmenin diye kendimi teselli etmeye çalışıyorum.

Gel git akilliyim ben de yani... bazen boguluyorum bazen kalbimde bir umut ışığı.

Comments

@Apollo Ben ciddi bir ilişki istek, arzu ve düşlerimi rafa kaldırmıştım epey önce, olmasa da olurdu ilişki, bu hâlim ve koşullarımla katrilyonda bir ihtimal bile vermiyorum artık. Ha pozitif bir yoldaş olsun isterdim ama hayatımda elbet, ama henüz değil. Tabii bu da neye ne kadar derman olur bilemiyorum.
Eski resimlere bakınca tertemiz birini görüyorum ben ve bolca gözyaşı veriyor bana. Öyle saf öyle temiz öyle tasasız biri. Yok ama artık o, gitti. Umutlarını, hayallerini, motivasyonunu, beklentilerini, gücünü alıp gitti, gelmeyecek bir daha.

Answer 5

Merhaba, ben de yeniyim. 5 ay oldu tanı alalı. Bu duygular doğrulama testini beklerken de vardı, şimdi de var. Ufak bir farkla. Akut dönemde yaşadığım fiziksel şikayetlerim ortadan kalktı. Günü herkes gibi geçirebiliyorum. Ama kendimle vedalaşmış gibi hissediyorum ben de zaman zaman. Eski ben gitmiş, yerine daha karanlık bir versiyonum gelmiş gibi. Bu noktada önünde çok fazla seçenek olmuyor. Ya dibine kadar o karanlığa batacak ve hayatın akışından kopacaksın ya da kendin için en iyisini yapıp mücadeleye başlayacaksın. Ben ikincisini seçmeye karar verdim. Hiçbir şey kolay değil elbette, buna alışmak hiç kolay değil. Ama deniyorum, kendi hayatım için, buraya gelene kadar ödediğim kişisel bedellerimi düşünüyorum. Bir tane canımız var ve onun için ayakta kalmamız gerekiyor. Yaşamdan vazgeçmek, kendimden vazgeçmek doğru gelmiyor. Tedavimi aksatmadan herkes gibi, eski ben gibi olmaya çalışıyorum. Zaman burada da önemli. Tamamen siler atar bu duyguları demiyorum, ama her şeyi daha katlanılabilir hale getireceğinden eminim.

Comments

@StellaStar🌠 Ne kadar veciz ifade etmişsin 'daha karanlık bir versiyonum gelmiş gibi' Zamanın birçok derde deva olduğu defaatle farklı kimselerce söylendiyse elbette vardır bi bildikleri. Acılar da olduğu gibi durmuyordur elbet yerinde. Ama işte insan kendini tanır ve bilir ya, hatta benim gibi en çok neyi/neleri istemediğini biliyorsan hayatta, tablonun ağırlığı altında eziliyorsun. Ben hiç böyle bir hayat istemezdim, aklımın ucundan geçmezdi ama kim isterdi ki bunu zaten? Bazen allahın en sevmediği kullarını attığı bir çukur olarak düşünüyorum bu rahatsızlığı. Bu çukura atıyorum seni, hadi debelen dur bakalım dedi sanki. Napabiliriz ki, debeleneceğiz mecbur!

Answer 6

Tam olarak aynı süreçlerden geçiyoruz, benliğimi kaybettim sanki, yeni bir ben çıktı ortaya. Sadece günü yaşıyorum. Bir yıl önce dünyayı dolaşabilecek güçte olan ben, bir anda her şey tepetaklak oldu. Tek başına bile kalabalıklara karışıp gezmekten zevk alan biriyken, artık güvenli alanım ev oldu. Ve hislerimi tam olarak anlatamıyorum. Aynı senin gibi bir koku alıp eski günlerime götürüyor beni. Gece titreyerek, kasılarak uyanıyorum.

Comments

@joelbarish Tüm bu sefalete son verecek şey ise sadece kür. Tarihin ilerleyen bir döneminde zaten mevcut olacak bir kür. Dertlerimize nasıl da son verip bizi hayata geri döndürürdü. Kaldığımız yerden nasıl da devam ederdik. Maalesef şanssız bir dönemde rastladık bu lânete, adını bile anmak istemiyorum.

---

Bilemiyorum ki Tonguç, kür psikolojik açıdan rahatlatacak sadece bizi, çünkü virüs şuan zaten kanımızda belirlenemeyen seviyede. Yine sağlığımıza çok dikkat etmemiz lazım kür çıksa bile. Bu anksiyetenin kolay kolay geçeceğini sanmıyorum. Huzurla uyuyup uyanmak güne başlamak ne kadar büyük lüksmüş.

---

@joelbarish Sterilize bir kür her şeyi çözerdi barish, ne latent kalıyor o zaman ne bir şey çünkü. Tam bu noktada da önemli olan hayalperestliği mi seçmek rasyonel olmayı mı? Rasyonel olunca kür nerden baksan belki bi 20 sene uzakta duruyor. Çünkü sürekli 'devrim' diye niteledikleri virüsü baskılamaya yönelik ilaçların devri bitmedi henüz. Orda daha kanımızı, iliğimizi esasen ömrümüzü sömürdükleri 'yöntemler bitmedi henüz. Açık açık söylüyorlar zaten: 2020'de aylık/iki aylık iğneler verdik. 2027'de bunların 3 ya da 4 aylık olanlarını getiriyoruz, aynı tarihlerde haftalık kapsüller piyasada olacak diyorlar. 2027'de piyasaya çıkan 3-4 aylık iğnelerle bi 5-6 sene götürdüler mi bu defa 2034'te 6 aylık iğneleri çıkaracaklar. Zaten 2030'la birlikte evde kendi kendine uygulanabilen aylık enjeksiyonlardan, jellerden bahsediyorlar. 2040'ta da yıllık enjeksiyonları çıkarırlarsa -ki çıkarırlar- 2045'te artık verebilecekleri yeni bir şey kalmıyor 'baskılamaya' yönelik. Ha o noktada artık tamamen bitirelim şu işi diyebilirler. Ben diyeyim 2045 sen de 2050. Ama ben zaten şu an 38im (40 de gitsin işte) 20 sene ölmeden dayanabilsem bile 58 oluyorum o zaman (60 de gitsin işte), o dakikadan sonra ha yılda bir iğne yapmışlar ha kür gelmiş çok farkedecek mi sence benim için? Ve dostum ben 40larımın 50lerimin hayalini çok kuruyordum, artık rayına oturmuş, sakin ve huzurlu geçiyor olacaklardı benim için. Hiç bunu hesaba katmamıştım ki, keşke düşlemeseymişim o yaşlarımı bu kadar, belki daha hafif atlatabilirdim bu süreci. Anksiyete belki geçer ama geçmiş, ziyan olmuş yıllara bakıp edilen âh, eyvah geçmez işte. Kaderimiz kötüymüş, ne desek nafile.

---

2030'a tam kür çıkabilir diyorlar bilmiyorum. İşte bu yüzden intihar fikri çok cazip geliyor. Böyle yaşamaktansa.

---

@joelbarish Toprağın altına girmek istemiyorum ben istemedim hiç. Artık ölüm eskisi kadar korkutmuyor beni, ölüm ânından, sonra morgda olmaktan, kefene sarılı olmaktan, teneşir üzerinde olmaktan korkmuyorum ben eskisi kadar, ama gömülmek istemiyorum gerçekten, buna hiç hazır değilim hem, hem de istemiyorum. Bu lânet ülkede cesedimize ne yapacağımıza bile karar veremiyoruz, keşke yakılmak mümkün olsa, yakılıp istediğim bir yere savrulsun çok isterdim küllerim. Bunun dışında ötanazi hakkımız da yok, böyle bir hak da her şeyi kolaylaştırırdı. Ben kalkıp intihar etmek istesem, buna karar versem bile beceremem ki, elime yüzüme bulaştırırım ve başkalarına daha bağımlı hâle gelip daha berbat bile edebilirim her şeyi, 99 derdin üzerine 1 yenisini eklemiş olurum sadece, yoksa benim de aklımdan geçmedi değil hani. Ha ama şuna da emin ol, bunun için intihar etsek arkamızdan epey salaklarmış, bunun için intihar mı edilir diyecek epey kişi var, ama bilmiyorlar işte içerde ne yaşadığımızı!

---

@tonguc kardeşim kür konusunda ,şu sitede ilk defa ayakları yere basan ,gerçekçi ,mantıklı bi yorum okudum...yok 3 seneye bu iş biter..yok 2 sene sonra kesin tedavi garanti gibi komik yorumlardan sonra senin gibi gerçekçi bi arkadaşı bu forumda görmek inan beni mutlu etti..

ben moderasyonun yerinde olsam bu iletiyi saklayıp kesin kür ile ilgili açılan her konuya eklerim bu açıklamayı..

insanları sanki bugün yarın kür çıkabilecekmiş gibi heveslendiren boşbeleş iletilerden bana gına geldi...aynı görüşteyiz bu arada...bende bi kaç 2050 demiştim iletilerimde.

---

@kervan o kadar önemsiz ki her şey, bir anda tüm manasını yitirebilirmiş her şey, hayat avuçlarından kayıp gidebilirmiş, kürmüş şuymuş buymuş hiçbir şeyin umrumda olmadığı, gözümün arkada kaldığı noktadayım. Ne umut ne istek var bende, bir ahhh kaldı geride.