Niye bu kadar umutsuzsunuz?

Question

Merhaba tanı alalı yaklaşık 2 ay oluyor 2 aydırda bu siteyi takip ediyorum ama son 15 gündür sitede bir umutsuzluk ve ölüm korkusu hakim. Arkadaşlar acaba bu kadar umutsuz olmasanız mı? Siteye her girdiğimde acaba nasıl umutsuzluk vakası var diye üzülerek giriyorum siteye. Evet anlıyorum zor bir süreç ama bu sürecin zor olmasının sebebi toplum. Yeni işe girdim bu dönemde hiç test istemediler. Üstelik gıda sektörüne girdim. Hayatıma olağan akışında devam ediyorum günde tek bir hap dışında. Onun haricinde sağlığımda herhangi bir problem yok. Değişik değişik hastalıklar var ve tedavi edilemiyor ama bizim hastalığımız tedavi ediliyor. Doktor ilk hiv pozitif olduğumu söylediğinde bana ortalama yaşam süresi hiv negatiflerle aynı demişti. Hayatımıza devam etmeliyiz umutsuzluğa kapılmamalıyız. Evet umut en öldürücü şeydir ama umut olmadanda yaşayamayız hayat böyle gitmez. Çok değil 50 60 yıl önce insanlar sıtma kolera verem grip gibi hastalıklardan ölüyorlardı. Sonra silindi gitti çünkü tedavisi bulundu. Bununda bulunur. Kesin tedavi bulunana kadar bu hastalığa, hayata ve çevremizdeki ön yargılı insanlara direnelim. Sağlıcakla kalın.

Answer 1

Benim de günlerdir görüp yakındığım durum buydu tam olarak. Bunun içsel bir yaraya dönüşmesi en büyük tehlike. Hastalığın kendisinden de büyük bir tehlike. İçimizde yaşıyoruz maalesef bunu ama yine de insan kendini bu kadar dinlememeli. Sonu iyi olmuyor. Teşekkürler hatırlatman için.

Comments

Evet kesinlikle öyle. Çevremizdeki o kadar kötü ve ölümcül hastalıklar var ki. Hiv bunların yanında melek kalır. Sadece bir hapla virüsü baskılayabiliyoruz. Ama işte adı bu hastalığı taşıyanları psikolojik olarak çok yoruyor.

Answer 2

Toplum tarafından fazlasıyla ötelenen,damgalanan tarafta olduğum ve bunu iliklerime kadar yaşadığım için.. Direnecek bir şey de yok aslında.Bu topluma bu konuda direnmek ancak yel değirmenleriyle savaşmak gibi olur bana göre.Kime ne laf anlatacağız :)

Benim umutsuzluğum kendi hayatıma dair umut edecek hiçbir şeyimin,bir gelecek beklentimin,kendime dair bir hayalimin,heyecanımın olmayışından bir de.tedavi bulunmuş,bulunmamış,yaşayacağım 10 günüm veya 10 yılım kalmış benim için çok fark etmiyor.Ne hastalıkla ne de tedavisiyle ilgilenmiyorum iki yıldır.Ne olacaksa olabilir umrumda değil.Azdan az,çoktan çok gider :)

Comments

Evet damgalanma büyük bir sorun ama bu ülkede her gün birileri bir şeyle zaten damgalanıyor. Ben direnme taraftarıyım belki de yeni tanıyım daha damgalanmadım ayrımcılığa uğramadım ondan dolayı böyle düşünüyorum. Ama gardımı hemen düşürmem ha bu arada iffetli geçinenler ortalığa dökülse iffetin i’sinden bile bahsedemezler emin ol. Hastalığı psikolojik olarak yenmenin en kolay yolu da ilaç saati dışında hastalığı hatırlamamak.

---

Hastalık da değil aslında, Virüs. Virüs uykuda vücudumuzda.

---

İffetsizlik kısmında sana çok katılıyorum.inan ben hiv pozitif olduğumu öğrendiği için benim eskortluk (asla kınadığım bir durum değil sadece hakkımda söylenen buydu) yaptığımı ve bunu da ordan kendime bulaştırdığı ima eden insanların kınadıkları eskortların binde biri kadar vicdan,merhamet,ahlak taşımadıklarını öğreneli çook oldu ama yine de bile isteye,tek bir virüs taşıyıcısı diye insana yapılan yakıştırmalar,söylenen sözler,gösterilen davranışlar insanın ruhuna işleniyor,travma yaratıyor ve söküp atmak kolay olmuyor maalesef.Hassas biriysen zor yani.Çelik gibi bir ruhun,psikolojin olmalı ki hiçbir Yerine takmayabilesin.Ben başaramadım açıkçası.Başarabilene helal olsun :) @intersteller

Answer 3

Evet bu laflardan biri bana farkındayım, yemin ederim arkadaşlar Hiv'i takmıyorum kafaya. Sorunum Eylül ayına geri dönmek zihnimde ve sürekli acile atmam kendimi ölüyorum diye. Daha hiv olduğunu bilmiyordum bile. Sürekli geri gönderiyorlardı beni birçok değerim normal çıkınca. Kendim artık şüphelenip test verdim ve o süreç geçmek bilmiyordu. Deli gibi inflamasyon, göz bebeklerinin büyüyüp küçülmesi, her şeyi sisli ve puslu görmek. İshal ama öyle böyle ishal değil ve gaz sancıları, kramplar. Ayakta duracak halim yoktu resmen.Hissettim sonucun pozitif geleceğini ve hop sonuç pozitif. Bu neyse ben bunu yenicem diyerek çıktım yola zaten. Sıkıntım vücudumun error vermesi şuan. Hivle ilgili en ufak takıntı yok kafamda şuan. Doğal olarak huzur gitti hayatımdan. Kasılmalar, titremeler, odaklanamama. Sıkıntılarım bunlar. Yoksa kimsenin moralini bozmak değil amacım, ki bu virüs artık çok rahat yönetilebilen bir virüs. Bir de en büyük sıkıntım hayat tarzımı değiştirmem lazım, alkol sigara, kolay adapte olamıyorum, bunun için destek alıyorum zaten. Herkesin travma karşısında hassaslık derecesi farklı tabi. Daha önce bu duyguları yaşamadığım için anlamlandıramıyorum tabi doğal olarak vücudumun verdiği tepkileri. Hiç bayılcakmışım gibi hissetmedim ki kendimi bugüne kadar. Yürüyünce yorulmuyordum ki. Odağım hep dış dünyaydı.

Comments

Hiv olduktan sonra vücudumuza daha çok değer verdiğimiz için ister istemez kendimizi paranoya derecesinde yıpratıyoruz. Aslında bizi hiv değil paranoyalarımız ve stres sağlığımızı bozuyor.

Answer 4

Ne güzel yazmış 🤗 ağzına yüreğine sağlık

Comments

Teşekkür ederim 😊

Answer 5

Senin de dediğin gibi umutsuzluk ve endişeler hep toplumdan kaynaklanıyor. Yoksa ben kendi şahsım için sağlık tarafını dert etmiyorum bir hap kullanıp devam ediyorum hayatıma ama işe giriş çıkış olsun, hastane sağlık ocağı işlemleri olsun çok büyük bir endişe kaynağı oluşturuyor bana. Sen yeni işe girdiğini söylemişsin, işyeri hekimi var mıydı muayene oldun mu? Süreci paylaşmak ister misin belki benzer durumdaki bizler için rehber olur.

Comments

Evet mümkün olduğu kadar sağlık ocağına ve aile hekimine gitmiyorum. Zaten öncedende gitmiyordum. İşe giriş prosedürü şöyle oldu; gittim kan verdim kanların içinde hiv testi yoktu akciğer filmi çekindim bir takım testler yaptırdım sonuç e nabıza düşmedi. Bana mail olarak yolladılar. İşyerinin hekimi yok. Hekimi olan bir işyerinde denk gelmedim. Ama duyduğuma göre işyeri hekimleri e nabızına bile bakmıyormuş çoğu zaman. Zaten işyerindeki hekimler ayda 1 ya da haftada 1 gelir. Bir sorunu şikayeti olan gider. Öyle biliyorum yani bulunduğum şehirde öyle.

Answer 6

Valla kendi adıma -daha ilaca başlamadım bile- aşağı kaldırıyorum yukarı indiriyorum ama "mutlu olabildiğim" bir gelecek hayali asla kuramıyorum. Hepimizin hayatının farklı gerçekleri var ve benim gerçekliğim içinde bunun bir sorun olmadan "uzun, mutlu, sağlıklı" yaşayabileceğim şeklinde düşünmem kendimi kandırmak olur. Ne bok yiyeceğimi bilemiyorum asla. Haa kimisi için bu büyük bir sorun olmadan hayatlarına devam edebiliyorlarsa ne mutlu onlara, umarım hep böyle devam etsin onlar için. Hayallerim, umutlarım, arzularım, düşlerim esasen ne kadar güzel olduğunu idrak edemediğim geçmiş günlerimle birlikte öldü! Ve eğer benim bu sitede bir üyeliğim olacak, gelecekte de yazmaya devam edeceksem buraya gelip mış gibi yapmak istemem asla. Siz umarım iyi olun hep ama ben iyi değilim, olmayacağım da, bunu her şeyden iyi biliyorum. Çünkü kim olduğumun, şartlarımın, gerçekliğimin çok farkındayım. Adı batsın! Virüsün, lânetin, adaletsizliğin, hayatsızlığın böylesinin adı batsın. 40a çok kalmadı benim, ama ne yalan söyleyeyim, eğer tercih hakkım olsa: art ile + olarak 80 "uzun, sağlıklı, mutlu (çocuk kandırıyorlar)" yaşına kadar yaşamak mı yoksa 40 yaşında küt diye kalp krizinden gitmeyi mi isterdin diye sorsalar, yemin ederim hiç düşünmeden 40 yaşımda kalp krizini seçerdim! Siz bana bakmayın ama, fakat bu halime de mırın kırın etmeyin " bu benim gerçekliğim" Ne diyeyim, gönlünüz hep hoş huzurunuz hep bol olsun.

Comments

Bilim yalan söylemez. Niye çocuk kandırsınlar niye bile isteye insanları kandırsınlar. Bilim bu zamana kadar hangi konuda yalan söylemiş. Normal insanlar gibi yaşıyoruz işte. Hatta gibi değil normal bir insanız. Kendimizi toplumdan soyutlamayalım.

---

Hislerime tercüman olmuşsun.Yalnız değilsin @tonguc

---

Evet benim de hislerime tercüman olmuşsun. Yaşıyorum ama öylesine gittiği yere kadar.